50 tatrzańskich klasyków

Ten przewodnik został przygotowany z myślą o początkujących tatrzańskich wspinaczach oraz ambitnych turystach wysokogórskich, dla których opracowałem 50 taternickich dróg. W książce znajdziemy opisy klasycznych dróg wejściowych, nierzadko wyprowadzających na piękne szczyty, oraz zejściowych, gdyż – jak to w górach bywa – po zdobyciu wierzchołka należy z niego wrócić.

Czy taternik mający za sobą początki wspinania w Tatrach znajdzie tu coś dla siebie?

Oczywiście. Oprócz całej logistyki podejścia/zejścia pod daną drogę czy szczyt warto spojrzeć na fototopo ścian, na których naniesiono najbardziej aktualną siatkę dróg wspinaczkowych. Godne polecenia są również koordynaty GPS, które pozwolą podejść pod ścianę nawet we mgle.

Wybór dróg jest zawsze sprawą subiektywną. Idąc po linii najmniejszego oporu, mogłem przygotować listę jeszcze bardziej „klasyczną”, czyli umieścić w przewodniku wyłącznie uznane klasyki. To spowodowałoby jednak, że niektóre szczyty zawierałyby więcej dróg (np. Mnich) kosztem innych wierzchołków. Zdecydowałem się na coś bardziej całościowego.

Zawęziłem opisy do jednej, dwóch linii na danym szczycie, dzięki czemu przewodnik obejmuje o wiele większy obszar i umożliwia „kolekcjonowanie” różnych szczytów po obu stronach Tatr. Szczególnie zależy mi na tym, aby czytelnik mógł zdobyć te najciekawsze z nich (m.in. Wysoką, Łomnicę, Gerlach czy Ganek).

To rozwiązanie sprawia, że część dróg nie jest powszechnie uznanymi klasykami. Z jednej strony możemy mieć całą ścianę dla siebie – co jest miłym dodatkiem. Z drugiej na mniej uczęszczanych liniach mamy często większą kruszyznę i mniej zastanych punktów asekuracyjnych.

Inną sprawą jest, czy na przykład Droga Motyki na Wschodnim Żelaznym Szczycie może być uznana za cel początkującego taternika? Jest to raczej syta szóstka. Dodajmy do tego delikatną kruszyznę i wyjdzie na to, że NIE jest to dobra propozycja na pierwszą drogę w Tatrach. Powinniśmy więc wziąć pod uwagę, że „początkujący wspinacz” to pojęcie względne.

W tym przewodniku znajdziemy drogi bardzo proste, w sam raz na taternickie początki, a także wiele klasyków, które robi się na kursach taternickich. Są też takie, które bardziej doświadczeni wspinacze zrobią w ramach ciekawej tatrzańskiej wycieczki. Pamiętajmy, że wspinanie jest niebezpieczne i to od naszego rozsądku zależy, które linie wybierzemy i jak będziemy realizować swoje górskie cele. Polecam stopniowe zwiększanie trudności i powagę dróg.

Wszystkie drogi zawarte w tym przewodniku są w mojej opinii warte zrobienia i odkryją przed nami Tatry poza zaklętym kręgiem Mnicha, Zamarłej Turni, Kościelca czy Osterwy. Wiele z nich będzie przygodą samą w sobie i sposobem na odmienne poznawanie Tatr. Prawdopodobnie, w przypadku niektórych z nich, szczególnie w okresach weekendowych, będziemy musieli ustawić się w kolejce do ich zdobycia. Czasami jednak będziemy sami w całej dolinie. Uprzedzam, że w Tatrach stosunek podejścia do wspinania jest najczęściej niekorzystny lub wielce niekorzystny.

Damian Granowski
 

Damian Granowski, rocznik 1985, z urodzenia nowotarżanin, z wyboru krakus. Entuzjasta skały w każdej postaci – wspina się od 21 czerwca 2006 roku. W skałkach przeszedł kilka tysięcy dróg (w tym swojego autorstwa). Nie gardzi tradem, drytoolingiem czy lodospadami.

Wspinał się w Alpach, górach Szkocji, Górach Skalistych, ale najbardziej upodobał sobie nasze rodzime Tatry. Do tej pory przeszedł w nich kilkaset dróg, w tym kilka autorskich i kilkanaście pierwszych przejść zimowo-klasycznych. Robił nawet coś zimą na Kazalnicy…

Jest Instruktorem Alpinizmu PZA i przez 13 lat pracy przeszkolił setki kursantów – prowadzi szkołę wspinania Drytooling. Szkoli przez cały rok w skałach i górach.

Napisał kilkaset artykułów o tematyce wspinaczkowej – głównie na drytooling.pl (strona, którą prowadzi od 2010 roku), ale też w magazynie „GÓRY”, „Taterniku” i na portalach goryonline.com, wspinanie.pl.